Çanakkale savunmasının üzerinden 104 yıl geçti.
1914’te patlayan emperyalist paylaşım savaşı çok savaşlar görmüş dünyamızın gördüğü en kanlı savaş değildir, daha kanlısını görmek için 25 yıl beklemek yetmişti.
Ama 1914’te başlayan savaş, kimyasal silahların vahşice kullanıldığı, çocukların başlarına birer miğfer geçirilip ölmeye ve öldürmeye yollandığı, insanlığın kitleler halinde imha edildiği, kıtalara yayılmış ilk savaş oldu.
Emperyalizmin insanlığa ne vaad ettiğini, sosyalist bir dünya kurulmazsa insanlığı nasıl bir sonun beklediğini gösteren bir savaş.
Çanakkale savunması, emperyalist paylaşım savaşına çaresizlik ve körlük içinde atılan Osmanlı’nın çıkarları için değil, kendi yurtları için canını verenlerin kahramanlık destanıdır.
Bugün barışa ve kardeşliğe her zamankinden daha aç olan insanlık, savaşlara ve yağmaya her zamankinden daha yatkın olan bir düzenle boğuşmaya devam ediyor.
Çanakkale’yi savaş çığlıklarıyla ananlardan değiliz.
Geçtiğimiz günlerde Yeni Zelanda’da yaşanan vahşet, bugün birilerinin 104 yıl önce Çanakkale kıyılarına gelen işgal orduları içindeki Anzak’ları anmasına neden olursa şaşırmayacağız. Biz ise bu vahşeti Çanakkale savunması ile bağlantılandırıp, kin dolu sözlerle savaş çığırtkanlığı yapacak olanlara, Anadolu’da işgale karşı savaşımın liderliğini yapmış Mustafa Kemal’in Anzak şehitliği başında söylediklerini hatırlatmak isteriz:
“Uzak diyarlardan evlatlarını harbe gönderen analar. Gözyaşlarınızı dindiriniz. Evlatlarınız bizim bağrımızdadır. Huzur içindedirler ve huzur içinde rahat uyuyacaklardır.”
Savaşların son bulması için, işgalcilerin, yağmacıların tarihe gömülmesi için, insanlığın kardeşlik çağını başlatmak için artık bir dakika kaybedemeyiz.
Bu son çağrıdır artık.
