1 Eylül 1939, insanlık tarihinin en kara günlerinden biri, emperyalizmin insanlığı sürüklediği en büyük, en kanlı savaşlardan birinin başladığı gün olarak tarihe geçti. Bu savaştan korkunç bir kayıpla ancak büyük bir onurla ve zaferle çıkmış olan Sovyetler Birliği’nin öncülüğünde bir karar verildi: 1 Eylül’ü kanla, silahla, faşizmin saldırısı ile değil, emekle, inançla, barış ile anmalıydı insanlık.
Üzerinden geçen onlarca yıl, yalnızca ve yalnızca bu kararın ne kadar haklı ve öngörülü bir karar olduğunun ispatı oldu. Çünkü emperyalizm bütün dünyayı kapsayan bir rekabet ve savaş düzeni olduğunu hiç unutturmadı. Barıştan taraf olmanın tek yolunun emperyalizme karşı olmak olduğunu hep hatırlattı, silahlarıyla, örgütleriyle, örtülü ve açık saldırılarıyla, katliamlarıyla, yerinden ettiği milyonlar, yok ettiği hayatlarla… Sadece bu yıl içinde, silah ve enerji tekelleri rekor kârlar elde ederken, on binlerce kişi yaşamını savaşlarda yitirdi. Bir kez daha altını çizelim, bugün Ukrayna coğrafyasında yaşanan, belki ileride Asya-Pasifik’te yaşanacak olan, bir paylaşım kavgasıdır, ve kazananı da kaybedeni de bellidir.
Emperyalizmin en büyük ve eli en kanlı örgütü NATO, Sovyetler Birliği’nin yokluğundan yararlanarak yürüttüğü genişleme hamlesinde şimdi bir adım daha atmak üzere. Çok daha geniş çaplı, dahası nükleer boyutu da olabilecek bir savaşın tehdidi ise üzerimize koyu bir gölge gibi düşüyor. Türkiye’de iktidar da savaşla var olan bu düzende bir yandan emperyalist devletlerle işbirlikçilik yaparak, diğer yandan ilkesiz ve yayılmacı politikalar izleyerek, yıkıma hizmet edeceği açık olan silah ticaretini besleyerek kendine bir yer edinmeye çalışmakta. Geride bıraktığı suçların hesabı mutlaka sorulacak. O yüzden, tam da bugün, 1 Eylül’e İkinci Dünya Savaşı’ndan zaferle çıkanların verdiği anlama daha çok sarılmalı, ve bir kez daha haykırmalı:
Kahrolsun emperyalizm, yaşasın emekçi halkların dostluğu!
Türkiye Komünist Partisi
