Bugün 30 Ağustos. İşgale ve emperyalizme karşı kazanılan zaferin 101. yıldönümü.
Bundan 100 yıl kadar önce, topraklarımıza çöreklenen azgın emperyalistler, işgalin kolay olacağını düşünüyorlardı. Yerli işbirlikçiler ve çökmekte olan Osmanlı hanedanı teslimiyete hazırdı. Yoksulluktan kırılan, kendisini umutsuz, sahipsiz hisseden Anadolu halkına diz çöktürmek zor olamazdı. Hiçbir dirençle karşılaşmadan bu toprakları parsel parsel paylaşıp sömürge bir ülke haline getireceklerinden çok emindiler.
Ama beklenildiği gibi olmadı.
O yoksul, umutsuz halk, Mustafa Kemal önderliğinde ayağa kalktı ve emperyalistlere, onun işbirlikçilerine büyük bir darbe vurdu.
Beklemedikleri bu darbe beklemedikleri bir kuruluşun yolunu açtı ve Türkiye Cumhuriyeti kuruldu.
Türkiye Cumhuriyeti işgale karşı direniş, emperyalizme karşı bağımsızlık, saltanata karşı halk demekti.
Türkiye Cumhuriyeti çaresiz olmadığımızı, ayağa kalkarsak, o kendinden emin olanı, güçlü görüneni beklenmedik şekilde alaşağı edebileceğimizi göstermekti.
Türkiye Cumhuriyeti umut ve heyecan demekti.
100 yıl sonra bugün Türkiye Cumhuriyeti, değerlerinin çok uzağında.
Türkiye kapitalizmi gelişti, ülkenin zenginlikleri Koçların, Sabancıların kasasını doldurdu. Onlar semirdikçe halkımız yoksullaştı, sindi, çaresizleşti. Ülkemiz NATO’nun arka bahçesi, tarikatların yuvası haline geldi.
30 Ağustos’un onurlu ve meşru zaferiyle inşa edilen cumhuriyet son buldu.
Bu yüzden, 100 yıl sonra bugün, emekçi halkın yönettiği, egemen, bağımsız, laik, Cumhuriyetçi bir Türkiye için yeni bir zafere ihtiyacımız var.
Cumhuriyet hak ettiğiyle yani sosyalizmle mutlaka buluşacak ve böylece küllerinden yeniden doğacak.
Çaresizliğin umuda ve zafere dönüşebileceğini gösteren Mustafa Kemal ve arkadaşlarına, cesaretiyle bugünümüze ilham veren Anadolu’nun yoksul halkına selam olsun!
Bu ülkenin emekçilerine yeni zaferler kazandıracağız.
